Նորություններ » Սերժի «Կազանը» և Նիկոլի «Դեյթոնը»

Սերժի «Կազանը» և Նիկոլի «Դեյթոնը»

17.12.2019 | 00:52

Իհարկե, կարելի էր ընկնել «դավադրությունների տեսության» գիրկը և պնդել՝ այս իշխանությունները, որոնց մեքենան «արտադրվել» է առանց արգելակների և այնպես, որ ղեկավարման վահանակը մեկն է, և այն ամենևին էլ օրվա անձնիշխանի ձեռքում չէ, և համաձայնել տեսակետին, թե Զոհրապ Մնացականյանի ՝ «Hard Talk»-ի շարունակություն դարձած հանդիպումները այսուհետ կազմակերպում է կլոունադայի իսկական «պրոֆեսիոնալ» Իոնիսյանը, բա՞յց… Թույլ տվեք ձգել պաուզան և հարցադրել՝ եթե նա կարող է «դիտել» ղարաբաղյան ընտրությունները, ինչու՞ նաև չկազմակերպի Ալիևի հետ հանդիպումները, առաջ գնալով էլ ավելի զարգացնելով կլունադայի ժանրը։ Կարելի է և եզրակացնել` այս իշխանությունը, փաստորեն, փոխում է բանակցային ֆորմատը։ Այն է՝ ԵԱՀԿ ՄԽ-ն փոխարինում է Իոնիսյանով, իմա՝ սորոսյան մեքենայով։ Բայց սա շա՜տ «դավադիր» կլիներ, նաև անլուրջ, ուստի անցնենք լուրջ խոսակցության՝ ամրագրելու, թե ինչ նկատի ուներ Սերժ Սարգսյանը.

ա) երբ ասում էր` ինքը սխալ էր, Նիկոլը՝ Ճիշտ:

բ) Ի՞նչ էին բանակցում «թալանչի» նախկինները, ի՞նչ են բանակցում «թավշված» նորերը:

Պատասխանենք շատ ամփոփ ու կարճ (որպեսզի կարողանանք ամենին անդրադառնալ). Սերժ Սարգսյանը «ճիշտ ու սխալ» ասելով նկատի ուներ, որ Նիկոլն ամեն ինչի ունակ է, նաև Ղարաբաղի հարցում, հանուն իշխանության և ապօրինի ճանապարհով իշխանազավթման՝ ընդհուպ չխուսափելով արյունահեղությունից, ինչը թույլ չտվեց Սերժ Սարգսյանը:

Հաջորդաբար, այսօր Իոնիսյան-նյու ֆորմատները շատ են խոսում այն մասին, թե բա չե՞ք ասի՝ Սերժ Սարգսյանը բանակցում էր 7 (յո՜թ) շրջանների շուրջ և պատրաստ էր դրանք վերադարձնելու: Ասել է` «ղարաբաղագետ» Դանիլ մեծն-աբու-ռահման-Ի-ն` նկատի ունի «կազանյան» փաստաթուղթը:

Մեկ (և վերջին) անգամ ևս ներկայացնում ենք «կազանյանի» բոլոր դետալները և պատճառաբանությունը, թե ինչու այն չստորագրվեց. ամրագրմամբ` գրավյալ տարածքները Արցախի համար անվտանգության գոտի են, դրանք գրավվել են Արցախն անառիկ պահելու, մինչև նրա միջանկյալ և վերջնական կարգավիճակի ճանաչման` աշխարհի կողմից, ինչի անմիջական միջնորդն է ԵԱՀԿ ՄԽ-ն:

Եվ այսպես, կազանյան հայտարարություն… իսկ այն մնաց այդպես էլ հայտարարություն, որովհետեւ Ալիևն ասաց. «Փակ դռների հետևում ԵԱՀԿ ՄԽ-ն ու Հայաստանը ստիպում էին ինձ ճանաչել Արցախի անկախությունը», և ցավալիորեն, այն ուղարկվեց դեպոզիտորիա` դամբանական դառնալու այսօրվա իշխանությունների` «զրո» կետի և «զրո» կոնցեպտի վրա, որի հատակը լի է «դեյթոնով» (այդ մասին` քիչ անց):

Եվ ուրեմն. կազանյանը նախատեսում էր.

ա) մադրիդյան սկզբունքների վրա համապարփակ պայմանավորվածությամբ ղարաբաղյան կողմի մասնակցություն` առանց ադրբեջանական համայնքի:

բ) Առաջին կետով, ի տարբերություն Մամեդյարովի հայտարարության (թե առաջին կետով հայկական զորքերի դուրսբերում է արձանագրված), ամրագրված էր. «Արցախի ազատ կամարտահայտություն, որն ունի պարտադիր իրավական ուժ և որի օրակարգը որևէ բանով չի սահմանափակվում»: Վերջին` «չի սահմափակվում» եզրութաբանությունը նշանակում էր՝ հայտարարություն ընդունել-դետալների վրա աշխատելու-պայմանագիր դարձնելու դեպքում Ադրբեջանը մեկընդմիշտ չի կարող իր Սահմանադրությունն ու օրենքները վկայակոչել` տորպեդահարելով պայմանագիրը` տարածքային ամբողջականության մասով: Առաջին կետով Արցախն ունենում էր անկախ բանակ, նախագահ, վարչապետ, ԱԺ` բոլոր ինստիտուտները, անդամակցում միջազգային այն կառույցներին, որոնք լիարժեք անկախություն չեն պահանջում:

գ) Երկրորդ կետով, այո, որոշակի, տարածքների հանձնում էր ամրագրվում, բայց միայն այն դեպքում, երբ պարտադիր կերպով կատարվել էր առաջին կետը: Խոսքը հինգ շրջանի մասին էր, իսկ վերջնական հանրաքվեից հետո ևս երկու շրջանի մասին:

դ) Հաջորդական կետերով ստեղծվում էին համապատասխան հանձնաժողովներ, որոնք վերը նշված այս գործընթացները պետք է իրականացնեին:

Ադրբեջանը բնականաբար չէր կարող համաձայնել, ասացինք՝ Արցախին անկախ կարգավիճակ տալու հետ, ուստի մերժեց, մտածելով` ռազմական ունեցած հուժկու զինանոցով ճեղքում ապահովել, ԵԱՀԿ-ին ու Հայաստանին կայացած փաստի առջև կանգնեցնել:

Եղավ ապրիլյանը, ուր Ադրբեջանը հասկացավ` ինքն անզոր է ճեղքելու Ղարաբաղը:

Նախկիններին հաջողվեց ոչ միայն հաղթել ապրիլյանում, այլև նույն ԵԱՀԿ-ի հետ պայմանավորվել` տեղորոշիչ սարքերի, այն է` հրադադարի խախտման մեխանիզմների շուրջ (տես` Ժնև-Սանկտ Պետերբուրգ-Վիեննա), ինչը բանակցային գործընթացում խոշորագույն ձեռքբերում էր:

Ինչի՞ց հրաժարվեց նոր իշխանությունը. վերելակներում անհայտ պայմավորվածություններ ձեռք բերելով «կիրթ» Ալիևի հետ` հանուն… Դեյթոնի՞, այն է` նոր պատերազմի, որում, ինչպես Դեյթոնի ժամանակ ՆԱՏՕ-ն ռմբակոծեց բոսնիական սերբերի դիրքերը, այս դեպքում էլ Ադրբեջանն ու Թուրքիան օդային հարձակմամբ կարող են Դեյթոն իրականացնել Արցախում, անգամ` Հայաստանում, որովհետև հասկանում են` իրենց դեմ բանակցող չկա, իսկ հայաստանյան և արցախյան ներքաղաքական օրակարգը վեր է ածվել «էլչիբեյյան» օրակարգի…

Բայց այս մասին` հաջորդիվ:

(շարունակելի)

Կարմեն ԴԱՎԹՅԱՆ

Դիտվել է՝ 5341